Demokrasi artık yalan

Demokrasi ve onun idealleri tüm dünyada “demode” olmaya başladı. Çok değil 15-20 yıl öncesine kadar, insan haklarından hukukun üstünlüğüne, uygarlık tarihinin ulaştığı evrensel ilkeler medeni bir toplum olmanın ölçüsü idi. Ancak, sanki devran döndü. Çin zaten hep otokratikti. Rusya ondan geri kalmıyor. ABD de Trump'ın tekrar başkan olması ile dar menfaat ve güç yüceltilmeye başladı. Yaşlı Avrupa da bu trende ayak uyduruyor. En son Almanya da AfD adlı aşırı sağ parti %20'lere geldi. İtalya, Avusturya, Fransa zaten o trene çoktan bindi. Türkiye, ilginç bir şekilde, bu yolda ilk ön alanlardan. AK Parti iktidarının ilk yılları hariç, 2007 yılından itibaren, adım adım kuvvetler ayrılığı ilkesi rafa kaldırılmaya başlandı. Artık Türkiye için “dış dünya” diye bir çıpa yok. Aksine dünya egemenleri ile Türkiye rejimi büyük ölçüde aynı anlayış frekansında. Tek itiraz mercii ülkelerin kendi iç dinamikleri. Bu sebeple muhalefet partileri seçimle iktidara gelmek için çaba içindeler. Türkiye'de rejimin otoriterleşmesi Başkanlık modeline geçiş ile başlamıştı. Yetkilerin tek elde toplandığı bir siyasi modele, giderek anlaşıldığı şekilde, muhalefet partileri de ısınmaya başladı. Onlar da, şayet iktidara gelirlerse aynı yetkilere sahip olmanın kudretinden yararlanmayı ister hallerdeler. Ancak büyük resimde, demokrasinin giderek kan kaybettiği göz önüne alındığında, iktidarın demokratik yollardan el değiştireceğini beklemek “safdillik” olmaya başladı. Bir iktidar ki; yasama, yürütme, yargı ve medya üzerinde hakimiyet kurmuş iken, yanı sıra; uluslararası destek konusunda bir problem yaşamaz, halk desteğini %50'lerde tutmayı becerirken, üç-beş puanla karşı taraf kazandı, diye gücünü teslim etmez. Ya da bu değişiklik kaçınılmaz hale gelirse, bu geçiş bir anda “beyazdan siyaha” değil, “ara tonlara” doğru olur. Bağlı olarak, an itibariyle “öfke, tepki, husumet” biriktiren bir muhalefet, iktidar sürerken bile tahammül edilemez bulunurken, seçimle onlara bırakılamaz. Bu saptama, hazin de olsa, Türkiye gerçeğidir.