İnsan olmaya geldim Böyle mi söz verdin gelmeden önce hakikat âleminden? Hani “aşk”ı bulacaktın? Hani ismindeki sırrı öğrenecektin? Sen değil misin yaratılanların en şereflisi? O zaman bu şerefe layık olacak davranışlardan neden kaçıyorsun? Neden nefsinin tuzaklarına boyun eğiyorsun? Haramı, helali neden birbirine karıştırıyorsun? “Aşk”ı anlatmak üzere yaratılan dilin neden yalanlarla, dedikoduyla kendini kirletiyor? “Aşk”ı görmek…
Artık nefretim bile değilsin Hani her şey “aşk”tandır ya… Aşk, dünyanın dönme sebebidir… Aşk, kalbin gönüle dönüşmesidir… Ve bu yüzden aşkı arar durursun… Buldum sandığın anda… Dünyanın merkezine onu koyarsın… Artık, elin, kolun, gözün her şeyindir o… Sesin, soluğundur. Umutlarındır… Telli duvaklı düşlerindir… Ve sonra birden ansızın uyanırsın rüyandan… Kiminin çalar saati yalandır… Kiminin ihanet……
Nasılsam öyleyim Sen kendi dünyanın yıldızısın. Kim ne derse desin… Ve kendi dünyanda bir şeye yer yok… Umutsuzluğa… Evet, bazen karamsar kelimeler dökülebiliyor dilinden… Kısa bir anlığına sadece… Sonra yine gönlünden taşıyor umut… İnanç… Böyle anlık tuzaklara düştüğünü hissettiğinde… Tek yapman gereken şey gülümsemek ve seni sen yapan şeylere sığınmak… Mesela takıların… Küpelerin ve bilekliklerin…
Bugüne şükür Aslında ne çok şükredecek şeyler var. Ama şikâyetten sıra gelmiyor güzellikleri görmeye… Kiminle konuşsan… Kimi dinlesen… Hep şikâyet… Yaşamından, işinden, eşinden… Şikâyet listesi uzayıp gider… Bazen haykırmak istiyorsun. Evet, bacağın ağrıyor olabilir ama istediğin yere rahat gidebiliyorsun. Ya da kolun şişti ama yemeğini kimseye muhtaç olmadan kendin yiyorsun. Evet, çok yoruluyorsun belki işinde.…