Günaydın Babişko Düşünüyorum… Hiç asık suratla güne başlamadın. Hiçbir gün umutsuzluğa düşmedin. Sessizken bile… Gülmeye… Şükretmeye… Şarkı söylemeye devam ettin… Yaşamın hep güzelliklerini gördü yeşil gözlerin… Hep bardağın dolu tarafıyla ilgilendin… Ne fırtınalardan geçti yüreğin… Neler yaşadın… Neler gördün… Ama küçük şeylerden bile mutlu oldun. Neşe hep yoldaşın oldu. Her sabah… Aynı gülen yüzle güne…
Bir bebek güler Ve o anda tüm dünya değişir. Ve onunla dünyan değişir. Çünkü minik bir bebek gülümsemiştir umutla… Minik bir bebek gülümsemiştir aydınlık geleceğe… Minik bir bebek gülümsemiştir koşulsuz sevgiyle… Tam da endişe ve kaygı kaplamışken yüreğini… Umutsuzluk bulutları gelmişken gözlerinin önüne… Ama işte bir bebek gülümsedi uzaktan… Ve yeniden başladın yaşamaya… Yeniden başladın…
Begonya Herkesin bir kokusu vardır… Sen çiçek kokardın… Bazen pantolonuna bulaşırdı zambakların sarı tozu… Sen en çok karanfil severdin… Pembe kır karanfilini… Ben leylakçıydım… Kokusunu severdim, belki de rengi mor diye… Hâlâ severim leylak kokusunu… Eskisi gibi kokmuyor gerçi… Zaten artık ne eskisi gibi ki… Özledim çiçek kokularını… Ama en çok senin kokunu… Üzerine sinen…