Yaşanan büyük depremler ve acılar sonrasında iktidarın en kolay aldığı karar; üniversiteleri ve bilimi kapalı tutmak olmuştur. Oysa unutulmamalıdır ki bilimi üreten üniversiteler, toplum ve insanlar için hem gelecek umudu; hem de geleceğin ışığıdır. Üniversiteleri kapalı tutarak uzaktan eğitime yönlendirmek bu umudu ve ışığı söndürmek anlamına gelir. Zira eğitimde en tehlikeli durum yarı cahiller yetiştirmekten geçer. Pandemi nedeniyle uzun süre uzaktan eğitim yapıldı. Şimdi tekrar uzaktan eğitime dönmek yetişmekte olan bir kuşağın yarı cahil kalmasına ortam hazırlamak demektir. Uzaktan eğitimle gerçekleştirilen ne eğitim ne de sınavlar hiçbir zaman yüz yüze eğitimin vereceği kaliteyi yakalayamaz. Uzaktan eğitimde, üniversite eğitiminin sağladığı ortam ve iklim asla yaratılamaz. Nasıl bir bitki uygun iklim ve ortam koşullarında yetişiyorsa, nitelikli insan ve bilim de uygun iklim ve ortamlarda yetişir. Uzaktan eğitimde sosyalleşme olmaz. Sosyalleşmeyen insanlar, yarının iş dünyasında bir ekip çalışmasını bile başaramaz. Bir birini motive eden öğrenciler ötesinde; öğrenciyi rol modeli olarak motive eden hocalar uzaktan eğitimde devre dışıdır. Girilmeyen laboratuvarlar, ziyaret edilmeyen kütüphaneler, katılma fırsatı olmayan konferans ve seminerler ya da öğrenci tartışmalarının olmadığı bir durumda ne bilim olur, ne de üniversite eğitimi. İşte bu nedenlerden dolayı, uzaktan eğitim yetersiz ve niteliksiz öğrenci ve diploma üretmekten öte geçemez. Hele de uygulamalı bilimler alanında, gerçekten ülkenin geleceği tehlikeye atılır.
Esasen toplumumuzun temel sorunu üniversitelerimizin zaten yeterli nitelikte insan gücü yaratamayışından kaynaklanıyor. Her kentte bir üniversite mantığı, küçük kentlerde okuyan öğrencilerin, büyük kent ve çağdaşlığın kültür şokunu yaşayıp kendini yenileme motivasyonunu yok ediyor. Geleneksel kültür ve geleneksel dünya görüşü içinde yaşamaya devam ediyor. Sayısız açılan özel üniversitelerin çoğunluğu ticari amaçlı olup; yeterli donanımdan uzak bulunuyor. Üniversite hocalarımız genelde, tek kitabı ezberletme şeklinde ders verirken, öğrencileri farklı kaynaklara ulaşma konusunda motive edemiyor. Kütüphaneler genelde yetersiz. Tüm eğitim sistemimiz hala ezberci ve tek doğruyu ezberletme peşinde koşarken, öğrencilerin düşün kapasitesini geliştirici bir eğitim verilemiyor. Sonuçta çağın gereği olan, geniş ufuklu, çoğulcu ve çok boyutlu düşünme yerine geleneksel düşünme sistemi ağır basıyor. Toplumu yönetme durumunda olan kadrolar, sistem kurup, sistemleri çağın, bilimin ve teknolojinin gelişmelerine göre yenileyemiyor. Aksine kendi ezberindeki tek doğruya göre hazır var olanı da yıkıp; ülkeyi yaz-boz ortamına sürüklüyor. Toplumda sıklıkla siyasi ve ekonomik çıkmazlar yaşanıyor. Deprem benzeri felaketlerin yıkıcılığı misliyle çok yüksek oluyor.
Toplum yönetimindeki önemli bir çıkmazımız da demokrasi, uzlaşı ve hukuk kültürümüzün yetersizliğinden kaynaklanıyor. Osmanlı da 600 yıl tepedeki devlet ve tabandaki halk iki ayrı dünyada yaşamıştır. Tabandaki halk kendi başının çaresine bakmak zorunda olduğu için, yerine göre dayanışmacı ancak kişisel; duruma biatçı; yerine göre şark kurnazı ve fırsatçı olurken, bir şey vermeden kendinden vergi ve asker talep eden devletle bütünleşemedi. Ortak uzlaşı kültürü oluşmadı. Devlete karşı mesafeli kalındı. Çok partili şekli demokrasiye geçtiğimizde ise, kendi geleneksel dünya görüşüne yakın gördüklerini, kendinden birisi gibi gördüklerini tercih etti. Kentleşme sürecinde ise geleneksel kültür, ağırlıklı olarak kent varoşlarında daha da bir kapalı kültüre dönüşerek, çağ dışı tarikat kültüründen beslenen yaklaşımlar devletin yönetimine geldi. Sonuçta yüz yıllık parlamenter sistem de yok edildi. Toplumda bilim ve çağdaşlıktan çok cehalet itibar kazanırken, var olduğu kadarı ile Üniversitelerin yaktığı bilimin umut ve ışığı söndürülemez. Aksine bilimin ışığını yeniden daha güçlü olarak yakmak ve yeni bir Zihniyet Devrimi eğitimi ile her türlü doğal, ekonomik, siyasi, sosyal ve kültürel depremlerin yıkıcılığına yönelik önleyici önlemler almak gerekiyor.
